យើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក
កាលខ្ញុំកំពុងដើរលេងក្នុងព្រៃ ជាមួយកូនៗរបស់ខ្ញុំ យើងក៏បានរកឃើញរុក្ខជាតិតូចមួយដើម មានពណ៌បៃតងដុះជាកញ្ចុំៗ តាមផ្លូវដើរ។ តាមផ្លាកសញ្ញាដែលគេបានដាក់តាមផ្លូវ តាមធម្មតា គេបានហៅរុក្ខជាតិនោះថា ដើមស្លែក្តាន់ ប៉ុន្តែ តាមពិត វាមិនមែនជាដើមស្លែទេ។ វាជាពពួកផ្សិតម្យ៉ាង ដែលកើតឡើងពីបណ្តុំរវាងផ្សិត និងសារ៉ាយ ដែលដុះជាមួយគ្នា ដោយពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយទទួលផលចំណេញពីគ្នាទៅវិញទៅមក។ ផ្សិត និងសារ៉ាយនោះមិនអាចរស់នៅ ដោយមិនពឹងផ្អែកគ្នាបានទេ ប៉ុន្តែ ពេលដែលពួកវានៅជាមួយគ្នា ពួកវាអាចបង្កើតជារុក្ខជាតិដ៏រឹងមាំ ដែលអាចរស់នៅក្នុងព្រៃស្រល់រហូតដល់៤៥០០ឆ្នាំ។ ដោយសាររុក្ខជាតិនេះអាចធន់នឹងភាពរាំងស្ងួត និងអាកាសធាតុត្រជាក់ វាបានធ្វើជាប្រភពអាហារតែមួយមុខគត់ សម្រាប់សត្វរមំាង ក្នុងរដូវរងាដែលត្រជាក់ខ្លាំង។
ទំនាក់ទំនងរវាងផ្សិត និងសារ៉ាយនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់ទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្សនិងមនុស្ស។ យើងពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក។ ដើម្បីលូតលាស់ និងរីកចម្រើន យើងចាំបាច់ត្រូវពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមក។
ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងកូល៉ុស គាត់បានពិពណ៌នា អំពីទំនាក់ទំនងដែលយើងត្រូវមាន។ គាត់ថា ក្នុងទំនាក់ទំនង យើងត្រូវ “ប្រដាប់កាយ ដោយចិត្តក្តួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត និងចិត្តអត់ធ្មត់”(កូល៉ុស ៣:១២)។ យើងគួរតែអត់ទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយរស់នៅ ក្នុងសន្តិភាព “ធ្វើជាអវយវៈក្នុងរូបកាយតែមួយ”(ខ.១៥)។
យើងមិនងាយនឹងបានរស់នៅ ដោយសន្តិភាពជាមួយក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចម្រើនកម្លាំងយើង ឲ្យបង្ហាញចេញនូវការបន្ទាបខ្លួន និងការអត់ទោសបាប…
ប្រយ័ត្ន!
ខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅក្នុងបណ្តាទីក្រុងនៅភាគខាងត្បូងមួយចំនួន នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលមានអាកាសធាតុក្តៅ ហេតុនេះហើយ ពេលដែលខ្ញុំផ្លាស់ទៅរស់នៅ ក្នុងទីក្រុងនៅភាគខាងជើង ខ្ញុំចំណាយពេលមួយរយៈ នៅក្នុងការរៀនបើកបរ ឲ្យមានសុវត្ថិភាព ក្នុងអំឡុងខែដែលមានព្រឹលធ្លាក់ រយៈពេលវែង។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំឆ្លងកាត់រដូវរងាដ៏ពិបាកជាលើកទីមួយ ខ្ញុំបានជាប់គាំងដំណើរបីដង ពេលដែលមានព្រឹលធ្លាក់ខ្លាំង ហើយមានកម្រាស់ក្រាស់។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានហ្វឹកហាត់ជាច្រើនឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ស្រណុកស្រួល នៅក្នុងការបើកបរ ក្នុងរដូវរងា ដែលមានព្រឹលធ្លាក់។ តាមពិត ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រណុកស្រួលពេក បានជាខ្ញុំឈប់មានការប្រុងប្រយ័ត្ន។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលខ្ញុំបានបើកឡានបុកផ្ទាំងទឹកកកពណ៌ខ្មៅមួយផ្ទាំង ហើយឡានខ្ញុំក៏បានអូសកង់ ទាល់តែបុកនឹងបង្គោលទូរស័ព្ទ នៅចិញ្ចើមផ្លូវ។
តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលគ្មាននរណាម្នាក់មានរបួស ប៉ុន្តែ ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំបានរៀនមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ការមានអារម្មណ៍ស្រណុកស្រួល អាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណា។ វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ន និងបាត់បង់ម្ចាស់ការ។
យើងចាំបាច់ត្រូវហ្វឹកហាត់ខ្លួន ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ននៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ លោកពេត្រុសបានដាស់តឿនគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងឡាយ កុំឲ្យហោះហើរឆ្លងកាត់ជីវិត ដោយខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ននោះឡើយ តែត្រូវ “ដឹងខ្លួន” ឬប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ច(១ពេត្រុស ៥:៨)។ អារក្សតែងតែព្យាយាមយ៉ាងសកម្ម ដើម្បីបំផ្លាញយើង ហេតុនេះហើយ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវសកម្មជានិច្ច ដោយជម្នះការល្បួង ហើយឈរយ៉ាងមំាមួន ក្នុងជំនឿរបស់យើង(ខ.៩)។ វាមិនមែនជាអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ ដោយពឹងផ្អែកលើគំនិតយើងនោះឡើយ។ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងគង់នៅជាមួយយើង…
ការស្វែងរកកំណប់ទ្រព្យ
មានសៀវភៅរឿងកុមារជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីកំណប់។ ប៉ុន្តែ លោកហ្វូររេស ហ្វ៊ែន(Forrest Fenn) ដែលជាមហាសេដ្ឋីដ៏ចម្លែក បានអៈអាងថា ខ្លួនបានទុកប្រអប់មួយចោល នៅកន្លែងណាមួយ នៅលើភ្នំរក់គី ដែលក្នុងនោះមានគ្រឿងអល្ល័ង្កា និងមាស ដែលមានតម្លៃរហូតដល់២លានដុល្លា។ មនុស្សជាច្រើនបានទៅរកមើលប្រអប់នោះ។ តាមពិតទៅ មានមនុស្សបួននាក់ ដែលបានបាត់បង់ជីវិត នៅក្នុងការព្យាយាមស្វែងរកកំណប់នោះ។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរសុភាសិតបានប្រាប់យើង អំពីមូលហេតុ ដែលយើងត្រូវឈប់បង្អង់ ហើយគិតថា តើមានទ្រព្យសម្បត្តិអ្វី ដែលសក្តិសមនឹងឲ្យយើងស្វែងរក? ក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៤ បុរសជាឪពុកបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅកូនប្រុសរបស់គាត់ទាំងប៉ុន្មាន ឲ្យរស់នៅឲ្យបានល្អ ដោយប្រាប់ពួកគេថា ប្រាជ្ញា ឬយោបល គឺជាកំណប់ទ្រព្យដែលសក្តិសមនឹងឲ្យពួកគេស្វែងរក ឲ្យខានតែបាន(ខ.៧)។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា ប្រាជ្ញានឹងជួយនាំផ្លូវយើងក្នុងការរស់នៅ ការពារយើង ហើយក៏ជួយយើងមិនឲ្យជំពប់ដួល(ខ.៨-១២)។
ជាច្រើនរយឆ្នាំក្រោយមក លោកយ៉ាកុប ដែលជាសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ ក៏បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីសារៈសំខាន់នៃប្រាជ្ញា ក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ផងដែរ។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ នោះមុនដំបូងហៅថាបរិសុទ្ធ រួចមកមានមេត្រីចិត្ត សេចក្តីសំឡូត ចិត្តទន់ ក៏ពេញដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា និងផលល្អ ឥតរើសមុខ ហើយឥតពុតមាយាផង”(យ៉ាកុប ៣:១៧)។ ពេលដែលយើងស្វែងរកប្រាជ្ញា យើងនឹងរកឃើញថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមានភាពរីកចម្រើន ក្នុងជីវិតយើង។
ដើម្បីស្វែងរកប្រាជ្ញា…
ការស្វែងយល់អំពីអត្តសញ្ញាណដ៏ពិតរបស់ខ្ញុំ
តើខ្ញុំជានរណា? នេះជាសំណួររបស់តួរតុក្កតារូបសត្វដែលគេញាត់គរ ពីខាងក្នុង ក្នុងសៀវភៅរឿងកុមារ ដែលមានចំណងជើងថា ឥតប្រយោជន៍ ដែលលោកមីគ អ៊ីងភែន(Mick Inkpen) បាននិពន្ធ។ ក្នុងរឿងនេះ តុក្កតានេះមានសភាពចាស់ សាកពណ៌ ត្រូវគេយកវាទៅទុកចោល នៅកៀនជ្រុងបន្ទប់តូចក្រោមដំបូលផ្ទះ។ អ្នកស៊ីឈ្នួលរើផ្ទះបានឡើងទៅជញ្ជូនឥវ៉ាន់ចេញពីក្នុងបន្ទប់នោះ ហើយក៏បានឃើញវា។ គាត់ក៏បានលាន់មាត់ថា “ឥតប្រយោជន៍” ហើយវាក៏បានគិតថា វាមានឈ្មោះ “ឥតប្រយោជន៍”។
ពេលវាបានជួបតុក្កតារូបសត្វដទៃទៀត វាក៏បាននឹកចាំថា កាលពីមុន វាមានកន្ទុយ និងព្រុយនៅលើមុខ ហើយមានពណ៌បង្កង់ៗផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ពេលវាបានជួបសត្វឆ្មាសម្បុរប្រផេះលាយត្មោត ដែលបានជួយនាំវាត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយក៏បាននឹកឃើញអត្តសញ្ញាណដ៏ពិតរបស់វា ដែលជាតុក្កតារូបឆ្មាញាត់គរ ដែលមានឈ្មោះថា ថូប៊ី(Toby)។ ម្ចាស់របស់វា ក៏បានជួសជុលវាឡើងវិញ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដោយដេរត្រចៀក កន្ទុយ ព្រុយ និងពណ៌បង្កង់ៗឲ្យវា។
ពេលណាខ្ញុំបានអានសៀវភៅរឿងនេះ ខ្ញុំបានគិតអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួនឯង។ តើខ្ញុំជានរណា? ពេលដែលសាវ័កយ៉ូហានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅកាន់អ្នកជឿព្រះទាំងឡាយ គាត់បាននិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់បានហៅយើងថា កូនរបស់ទ្រង់(១យ៉ូហាន ៣:១)។ យើងមិនយល់ អំពីអត្តសញ្ញាណនេះ ឲ្យបានមួយរយភាគរយទេ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងបានឃើញព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ យើងនឹងបានដូចជាទ្រង់(ខ.២)។ ថ្ងៃណាមួយ ព្រះអង្គនឹងស្អាងយើងឡើង ឲ្យមានអត្តសញ្ញាណ ដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានតាំងពីរដើម…
ការរង់ចំារបស់សត្វអណ្តើក
រៀងរាល់ឆ្នាំ ក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ពេលដែលសត្វអណ្តើកពណ៌ដឹងថា រដូវរងាជិតមកដល់ហើយ វាក៏បានជ្រមុជទៅបាតស្រះ ដោយកប់ខ្លួនវានៅក្នុងភក់។ ជើង និងក្បាលរបស់វាក៏បានលិបចូលទៅក្នុងស្នូក ហើយវាក៏នៅស្ងៀម ដោយចង្វាក់បេះដូងរបស់វាបានថយចុះ គឺស្ទើរតែលែងដើរ។ កម្តៅក្នុងខ្លួនរបស់វាក៏បានធ្លាក់ចុះ គឺគ្រាន់តែមានសីតុណ្ហភាពត្រជាក់លើសទឹកកកតែបន្តិចប៉ុណ្ណោះ។ វាក៏ឈប់ដកដង្ហើម ហើយក៏បាននៅរង់ចាំ។ វាក៏បាននៅកប់ក្នុងភក់អស់រយៈពេល៦ខែ ហើយរាងកាយរបស់វាក៏បានបញ្ចេញជាតិកាល់ស្យូមពីក្នុងឆ្អឹងចូលទៅក្នុងប្រព័ន្ធឈាមរបស់វា ដើម្បីឲ្យខ្លួនវាចុះស្គមយឺតៗ។
ប៉ុន្តែ ពេលដែលទឹកកក្នុងស្រះរលាយ វាក៏បានអណ្តែតមកខាងលើ ហើយចាប់ផ្តើមដកដង្ហើមឡើងវិញ។ ឆ្អឹងរបស់វានឹងលូតលាស់ឡើងវិញ ហើយវានឹងទទួលកម្តៅថ្ងៃ ដែលបានចាំងមកលើស្នូករបស់វា។
ខ្ញុំបាននឹកចាំ អំពីសត្វអណ្តើកពណ៌នេះ ពេលដែលខ្ញុំអានបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានពិពណ៌នា អំពីការរង់ចាំព្រះ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានជាប់នៅក្នុងអន្លង់ភក់ស្អិត ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានស្តាប់ឮសម្រែករបស់គាត់(ទំនុកដំកើង ៤០:២)។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានលើកគាត់ឡើង ហើយក៏បានប្រទានកន្លែងដ៏រឹងមាំ សម្រាប់ឲ្យគាត់ឈរ។ គាត់ក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ព្រះអង្គជាជំនួយ និងជាអ្នកប្រោសឲ្យទូលបង្គំរួច”(ខ.១៧)។
អ្នកប្រហែលជាកំពុងតែរង់ចាំការផ្លាស់ប្តូរ ទំាងពីយូរមកហើយ ដែលមានដូចជាទិសដៅថ្មី នៅក្នុងអាជីព ការផ្សះផ្សាទំនាក់ទំនង ការជម្នះទម្លាប់អាក្រក់ ឬរង់ចំាការរំដោះឲ្យរួចពីស្ថានភាពដ៏ពិបាកណាមួយ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានរំឭកយើងថា យើងត្រូវទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់ ដ្បិតព្រះអង្គស្តាប់ឮ ហើយព្រះអង្គនឹងរំដោះយើងឲ្យរួច។—AMY PETERSON
សេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលស្ថិតស្ថេរ
មានពេលមួយ ប៉ារបស់ខ្ញុំបានស្រែកពីចម្ងាយថា “ប៉ាស្រឡាញ់កូន!” ខណៈពេលដែលខ្ញុំបិទទ្វារឡាន ហើយដើរចូលសាលារៀន។ កាលនោះ ខ្ញុំនៅរៀនថ្នាក់ទី៦ ហើយយើងមានទម្លាប់ធ្វើដូចនេះ រៀងរាល់ពេលព្រឹក អស់រយៈពេលជាច្រើនខែ។ ពេលយើងទៅដល់សាលារៀន ប៉ាតែងតែនិយាយថា “សូមឲ្យកូនមានថ្ងៃដ៏ល្អ! ប៉ាស្រឡាញ់កូន!” ហើយខ្ញុំគ្រាន់តែតបគាត់វិញថា “ប៉ា កូនជម្រាបលា”។ ខ្ញុំមិនបានខឹងគាត់ ឬមិនអើពើចំពោះគាត់នោះទេ។ កាលនោះ គឺដោយសារខ្ញុំរវល់ផ្តោតទៅលើការគិតរបស់ខ្លួនឯងខ្លាំងពេក បានជាមិនបានចាប់អារម្មណ៍ នឹងពាក្យពេចន៍ដែលគាត់បាននិយាយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ប៉ាខ្ញុំ នៅតែមិនប្រែប្រួល ចំពោះខ្ញុំ។
សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនចេះប្រែប្រួល ហើយល្អលើសសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ប៉ាខ្ញុំទៅទៀត។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ស្ថិតស្ថេរជាដរាប។ ព្រះគម្ពីរដើមជាភាសាហេព្រើរ បានប្រើពាក្យ ហេសេដ ដើម្បីនិយាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរនេះ។ គេបានប្រើពាក្យនេះជាច្រើនដង នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ហើយគ្រាន់តែក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១៣៦ ពាក្យនេះត្រូវបានប្រើ ២៦ដង។ នៅក្នុងការបកប្រែពាក្យនេះ គេពិបាកនឹងស្វែងរកពាក្យ ដែលមានអត្ថន័យត្រូវនឹងពាក្យនេះ ទាំងស្រុង។ ជាទូទៅគេបកប្រែពាក្យនេះថា “សេចក្តីសប្បុរស” “សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏សប្បុរស” “សេចក្តីមេត្តា” ឬ “ភាពស្មោះត្រង់”។ ពាក្យហេសេដ គឺត្រូវបានប្រើសំដៅ ទៅលើសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលផ្អែកទៅលើការប្តេជ្ញាចិត្ត តាមសេចក្តីសញ្ញាដែលបានតាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ គឺសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលស្មោះត្រង់ និងស្មោះស្ម័គ្រ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះធ្វើអំពើបាប…
គ្រឹះដ៏រឹងមាំ
កាលពីរដូវក្តៅឆ្នាំមុន ខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់ខ្ញុំ បានទៅកម្សាន្តនៅផ្ទះទឹកធ្លាក់ ហ្វលលីង វតធ័រ ជាផ្ទះនៅទីជនបទ នៅរដ្ឋភែនស៊ីវែនា ដែលត្រូវបានរចនា ដោយស្ថាបត្យករឈ្មោះ ហ្វ្រែង លយ រ៉ាយ(Frank Lloyd Wright) ក្នុងឆ្នាំ ១៩៣៥។ ខ្ញុំមិនដែលឃើញផ្ទះដែលស្អាតប្លែកដូចនេះ ពីមុនមកទេ។ លោករ៉ាយចង់សង់ផ្ទះមួយខ្នង ដែលដុះចេញពីទេសភាពធម្មជាតិ ដូចជារុក្ខជាតិ ហើយគាត់ក៏បានសម្រេចគោលដៅរបស់គាត់។ គាត់បានសង់ផ្ទះនោះ នៅជាប់ទឹកធ្លាក់ដែលមានស្រាប់ ហើយរចនាបថរបស់វា ស៊ីនឹងរូបរាង្គរបស់ផ្ទាំងថ្ម ដែលលយចេញ នៅក្បែរនោះ។ មុគ្គុទេសកររបស់យើងក៏បានពន្យល់ថា សំណង់ផ្ទះនេះមានសុវត្ថិភាព ដោយសារស្នូលកណ្តាលរបស់វា បានសង់នៅលើផ្ទាំងថ្មធំៗ។
ពេលខ្ញុំបានឮគាត់និយាយដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំព្រះបន្ទូល ដែលព្រះយេស៊ូវថ្លែងទៅកាន់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់។ ក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកគេថា អ្វីដែលទ្រង់កំពុងបង្រៀនពួកគេ គឺជាគ្រឹះដ៏រឹងមាំនៃជីវិតរបស់ពួកគេ។ បើសិនជាពួកគេបានស្តាប់ព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយអនុវត្តតាម ពួកគេនឹងអាចឈរមាំ នៅក្នុងខ្យល់ព្យុះទាំងអស់។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលបានឮ ហើយមិនស្តាប់បង្គាប់ នឹងទទួលលទ្ធផល ដូចផ្ទះដែលសង់នៅលើដីខ្សាច់(ម៉ាថាយ ៧:២៤-២៧)។ ក្រោយមក សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនផងដែរថា ព្រះគ្រីស្ទគឺជាគ្រឹះរបស់យើង ហើយអ្វីដែលយើងសង់នៅក្នុងទ្រង់ នឹងស្ថិតស្ថេរនៅ(១កូរិនថូស ៣:១១)។
ពេលយើងស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ហើយស្តាប់បង្គាប់តាម គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែសង់ជីវិតយើង…
ចៀមល្ងង់ និងអ្នកគង្វាលល្អ
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ឈ្មោះឆាដ(Chad) បានធ្វើជាអ្នកគង្វាលចៀម អស់រយៈពេល១ឆ្នាំ ក្នុងរដ្ឋវាយអូមីង។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា “សត្វចៀមល្ងង់ខ្លាំងណាស់ ពួកវាស៊ីតែចំណីដែលនៅពីមុខវាប៉ុណ្ណោះ។ ពេលពួកវាបានស៊ីស្មៅដែលនៅពីមុខវាអស់ហើយ ពួកវាមិនបែរទៅរកស្មៅថ្មីៗ នៅកន្លែងផ្សេងទេ ហើយបែរជាស៊ីដី ដែលនៅមុខពួកវាទៅវិញ!”
យើងក៏បានអស់សំណើច ហើយខ្ញុំក៏បានគិតដល់ការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលបានប្រៀបធៀបមនុស្ស ជាមួយសត្វចៀមជាញឹកញាប់។ ហេតុនេះហើយបានជាយើងរាល់គ្នាត្រូវការអ្នកគង្វាលម្នាក់! ប៉ុន្តែ ដោយសារសត្វចៀមល្ងង់ខ្លាំង នោះមិនមែនអ្នកគង្វាលទាំងអស់សុទ្ធតែអាចថែទាំពួកវាបានឡើយ។ សត្វចៀមត្រូវការអ្នកគង្វាលម្នាក់ ដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកវា។ ពេលដែលហោរាអេសេគាលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅរាស្រ្តរបស់ព្រះ ដែលកំពុងស្ថិតក្នុងការនិរទេស ជាឈ្លើយសង្រ្គាម ក្នុងចក្រភពបាប៊ីឡូន គាត់បានប្រៀបប្រដូចពួកគេ ទៅនឹងសត្វចៀម ដែលពួកអ្នកគង្វាលអាក្រក់បានដឹកនាំ។ អ្នកដឹកនាំរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលមិនបានថែទាំហ្វូងចៀមទេ ផ្ទុយទៅវិញ បែរជាគេងប្រវ័ញ្ច យកផលចំណេញពីពួកគេ(ខ.៣) ហើយបន្ទាប់មក ក៏បានទុកពួកគេចោល ឲ្យសត្វព្រៃមកហែកស៊ីជាអាហារ(ខ.៥)។
ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនមែនគ្មានសង្ឃឹមនោះឡើយ។ ព្រះដែលជាអ្នកគង្វាលល្អ បានសន្យាថា នឹងរំដោះពួកគេ ឲ្យរួចពីអ្នកដឹកនាំដែលគេងប្រវ័ញ្ចពួកគេ។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងនាំពួកគេត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញ នៅកន្លែងមានវាលស្មៅខៀវខ្ចី ហើយឲ្យពួកគេបានសម្រាក។ ព្រះអង្គនឹងប្រោសរបួសរបស់ពួកគេឲ្យជា ហើយតាមរកចៀមដែលបាត់បង់(ខ.១១-១៦)។ ទ្រង់នឹងដេញសត្វព្រៃចេញ ដើម្បីឲ្យហ្វូងចៀមទ្រង់មានភាពសុខសាន្ត(ខ.២៨)។
សមាជិកនៃហ្វូងចៀមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវការការថែទាំ និងការដឹកនាំដ៏ស្រទន់។ យើងពិតជាមានពរណាស់ ដែលមានអ្នកគង្វាល ដែលតែងតែដឹកនាំយើង ទៅរកវាលស្មៅខៀវខ្ចីជានិច្ច!(ខ.១៤)។—AMY PETERSON
ការច្រៀង ឲ្យពេជ្ឈឃាតស្តាប់
បុរសពីរនាក់ត្រូវបានគេកាត់ទោស ពីបទជួញដូរគ្រឿងញៀន ហើយបានរង់ចាំទោសប្រហារជីវិត អស់រយៈពេល១ទសវត្សរ៍ហើយ។ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងនៅក្នុងគុក ពួកគេបានស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្ហាញឲ្យពួកគេស្គាល់ នៅក្នុងអង្គព្រះយេស៊ូវ ហើយជីវិតពួកគេក៏បានផ្លាស់ប្រែ។ ពេលដែលពួកគេដល់ពេលដែលត្រូវទទួលទោសប្រហារជីវិត ដោយបាញ់នឹងកំាភ្លើង ពួកគេក៏បានឈរនៅចំពោះមុខពេជ្ឈឃាត ដោយសូត្រសេចក្តីអធិស្ឋានព្រះអម្ចាស់ ហើយច្រៀងបទ “ព្រះគុណអស្ចារ្យ”។ ដោយសារពួកគេមានជំនឿលើព្រះ នោះតាមរយៈអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ពួកគេអាចប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ ដោយសេចក្តីក្លាហានដ៏អស្ចារ្យ។
ពួកគេបានដើរតាមគំរូនៃសេចក្តីជំនឿ ដែលព្រះយេស៊ូវបានទុកឲ្យ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា ពេលដែលទ្រង់សុគតត្រូវមកដល់ ទ្រង់ក៏បានចំណាយពេលច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ ជាមួយមិត្តសំឡាញ់ទ្រង់ នៅពេលល្ងាចនោះ។ ពិតជាគួរឲ្យកត់សំគាល់ណាស់ ដែលទ្រង់អាចច្រៀង ក្នុងកាលៈទេសៈដូចនេះ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលកាន់តែគួរឲ្យកត់សំគាល់ថែមទៀតនោះ គឺបទដែលទ្រង់ច្រៀង។ នៅពេលយប់នោះ ព្រះយេស៊ូវ និងមិត្តសំឡាញ់ទ្រង់ បានបរិភោគអាហារបុណ្យរំលង ដែលតែងតែបញ្ចប់ ដោយការច្រៀងបទទំនុកដំកើង ដែលមានបទជាបន្តបន្ទាប់ ដែលគេបានហៅថា ហាលែល (ទំនុកដំកើង ជំពូក ១១៣-១១៨)។ នៅពេលយប់នោះ ព្រះយេស៊ូវបានប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ ដោយការច្រៀង អំពីចំណងនៃសេចក្តីស្លាប់(ទំនុកដំកើង ១១៦:៣)។ តែទ្រង់បានសរសើរដំកើងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់(១១៧:២) ហើយបានអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់សេចក្តីសង្រ្គោះ(១១៨:១៤)។ ជាការពិតណាស់ បទទំនុកដំកើងទាំងនេះ បានកម្សាន្តចិត្តព្រះយេស៊ូវ នៅយប់មុនពេលគេយកទ្រង់ទៅឆ្កាង។
ព្រះយេស៊ូវបានមានទំនុកចិត្តដ៏អស្ចារ្យ ចំពោះព្រះវរបិតា បានជាទ្រង់ច្រៀងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលទ្រង់យាងចូលទៅរកការសុគតរបស់ទ្រង់…
ពួកគេបញ្ចេញក្លិនក្រអូប ដូចព្រះគ្រីស្ទ
នៅថ្ងៃដែលមានអាកាសធាតុក្តៅហែង និងដីហុយសំពោង លោកបប់ (Bob) បានចុះពីឡានក្រុង ដែលគាត់បានជិះទៅដល់ទីក្រុងមួយ នៅឆ្ងាយពីផ្ទះរបស់គាត់។ គាត់អស់កម្លាំង ដោយសារការធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយ ពេញមួយថ្ងៃ ហើយក៏អរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ដែលគាត់អាចញ៉ាំអាហារពេលល្ងាច ជាមួយមិត្តភក្តិរបស់មិត្តគាត់ ដែលរស់នៅក្នុងតំបន់នោះ។ ពួកគេបានស្វាគមន៍គាត់ឲ្យចូលក្នុងផ្ទះ ហើយភ្លាមៗនោះ គាត់មានអារម្មណ៍ថា មានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា ដូចកំពុងនៅផ្ទះខ្លួនឯង មានផាសុខភាព មានសុវត្ថិភាព និងត្រូវបានគេឲ្យតម្លៃ។
ក្រោយមក គាត់ឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាគាត់មានអារម្មណ៍ថា មានសន្តិភាពយ៉ាងនេះ នៅកន្លែងដែលគាត់មិនធ្លាប់នៅ? លោកបប់បានរកឃើញចម្លើយ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ កូរិនថូស ខ្សែទី២។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ សាវ័កប៉ុលហៅមនុស្សដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ថា “ក្លិនក្រអូបនៃព្រះគ្រីស្ទ”។ លោកបប់បាននិយាយក្នុងចិត្តថា “ខ្ញុំយល់ហើយ!”។ ម្ចាស់ផ្ទះរបស់គាត់បានបញ្ចេញ “ក្លិនក្រអូបដូច” ព្រះគ្រីស្ទ។
នៅពេលដែលសាវ័កប៉ុលថ្លែងថា ព្រះទ្រង់ដឹកនាំរាស្ដ្រទ្រង់ក្នុង “ក្បួនដង្ហែនៃជ័យជម្នះ” របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានសាយក្លិនក្រអូប នៃសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ នោះគឺគាត់ចង់សំដៅទៅលើប្រពៃណី នៅសម័យបុរាណ។ កងទ័ពដែលមានជ័យជម្នះ តែងតែដុតគ្រឿងក្រអូប នៅពេលពួកគេដើរក្បួន នៅតាមដងផ្លូវ។ ក្លិនក្រអូបនោះក៏បាននាំឲ្យមានសេចក្ដីអំណរ ដល់អ្នកគាំទ្ររបស់ពួកគេផងដែរ។ លោកប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា ប្រជារាស្រ្ដរបស់ព្រះ ក៏នាំក្លិនក្រអូបទៅដល់អស់អ្នកជឿដូច្នោះដែរ។ នោះមិនមែនជាក្លិនក្រអូប ដែលយើងបង្កើតដោយខ្លួនឯងទេ ប៉ុន្តែ…